Leven in extremen: Een schilderij van balans en zelfonderzoek

“Het geheim van verandering is om al je energie niet te richten op het bestrijden van het oude, maar op het bouwen van het nieuwe.” – Socrates

Er zijn weinig dingen in mijn leven die halfslachtig zijn. Voor mij is het alles of niets: kaal of kammen, volledig ondergedompeld in werk of loslaten in een diep ontspannen staat. Extreem sporten, extreem ontspannen, wel vlees eten, geen vlees eten, wel alcohol, géén alcohol!

Het klinkt misschien simpel en gemakkelijk, dit schakelen van zwart naar wit, maar in dat gemak schuilt ook een complexiteit die ik pas recent ben gaan zien. Het grijze gebied – die balans tussen extremen – is lange tijd als een mistig terrein aan me voorbijgegaan. Toch voel ik nu een diepe behoefte om dit terrein te betreden en het te verkennen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen om mij heen.

Mijn leven heeft vele gezichten gekend. Van een jongen die al jong leerde voor zichzelf op te komen en doorstroomde naar de (semi) profvoetbalwereld, naar een Officier binnen de Nederlandse Special Forces. Na jaren van uitersten in prestaties en mentale en fysieke kracht, maakte ik de sprong naar een andere wereld: die van duikinstructeur en de vrije, ongebonden hippie. En uiteindelijk ben ik gegroeid naar mijn rol als vader en echtgenoot, misschien wel de grootste en meest kwetsbare rol die ik ooit heb omarmd.

De afgelopen 40 jaar stonden vooral in het teken van presteren onder extreme omstandigheden. Daar tegenover stond een net zo extreme behoefte aan rust, aan stilte, aan loslaten, aan vrijheid. Bijna een halve eeuw van voortdurend schakelen tussen uitersten.

Wat ik daarbij lang over het hoofd heb gezien, is dat mijn vermogen om zo makkelijk te wisselen – iets wat ik als vanzelfsprekend beschouwde – voor mijn omgeving juist een uitdaging bleek. Het lijkt alsof ik soms moeilijk te volgen ben, en dat heeft tot enige afstand geleid. Pas nu begrijp ik hoe lastig het moet zijn geweest voor de mensen om me heen om zich te hechten aan iemand die continu tussen uitersten beweegt. En toch, paradoxaal genoeg, ben ik in al die extremen ook een anker, een schouder voor hen geweest - zo krijg ik vaak te horen.

Terugkijkend begrijp ik dat deze extremen niet zomaar toevallig zijn. Ze zijn een uiting van een diepere angst die ik met me meedraag, een angst om me te hechten, om volledig kwetsbaar te zijn en me werkelijk verbonden te voelen. In die angst vlucht ik vaak in de uitersten: werk, prestatie, uitdaging en of andere extremiteiten. En telkens weet ik het voor mezelf goed te praten – mijn interne stem fluistert dat ik zelfredzaam ben, dat ik niemand nodig heb. Maar nu voel ik dat het tijd is voor iets anders.

Dit schilderij, zoals ik mijn leven hier voor je neerleg, is voor mij een confrontatie, een poging om mezelf open en eerlijk onder ogen te komen. En het is voor mijn directe omgeving – mijn vrouw, mijn kinderen, mijn vrienden – om te laten zien dat ik dit nooit bewust heb gedaan om afstand te creëren. Wat ik steeds heb willen uitdragen, is liefde en empathie, maar ik ben soms vergeten dat dit niet altijd duidelijk was.

Aan jou, lezer, wil ik deze schildering aanbieden als inspiratie en misschien wel als waarschuwing. Zoek het grijze gebied op, want daar ligt de rust en de bewuste aandacht die ik nu begin te vinden. Het is een gebied van verbinding en oprechte interesse, niet alleen in jezelf maar ook in de mensen om je heen. De balans ligt wellicht niet in één van de uitersten, maar juist in het tussenliggende.

Nu of nooit en nooit te laat!

Dank aan mijn vrouw en kinderen voor hun geduld, en aan mijn vrienden en collega's voor hun vertrouwen.

Dank aan jou, dat ik dit met je mag delen.

#Zelfonderzoek #LeveninBalans #Verbondenheid