Vertragen waar het echt telt: thuis

Ik ben er klaar mee. Klaar met mooie woorden. Klaar met het polijsten van mijn taal.

Klaar met verhalen die misschien inspireren maar niet altijd écht laten zien wie ik ben.

Ik heb besloten dat ik alleen nog maar wil delen als het volledig klopt met wie ik ben. Als ik voel: ja, dit is echt Twan.

Want weet je, ik kan het allemaal prima. De coach taal, de grote thema’s. Mensen begeleiden in en voor onveilige contexten.Teams trainen om tot topprestaties te komen. Vertrouwenspersoon zijn, luisteren, spiegelen, confronteren.

Ik ken het klappen van de zweep. En ik kan er eerlijk over zijn: daarin excelleren is nooit de grootste uitdaging geweest.

Mijn grootste uitdaging ligt veel dichterbij, namelijk:

Thuis zijn!

Bij mijn dames. De mooiste, liefste en beste vrouw die ik mij kan wensen.

Bij onze prachtige dochters, nu jongvolwassen vrouwen.

Daar gaat dit over. Want daar zit het werk dat ik zelf nog te doen heb.

Daar waar ik misschien al wel 25 jaar steken heb laten vallen.Waar ik soms letterlijk vluchtte in mijn professionele rol zodra de echte verbinding te complex werd. Vroeg op pad en reizen.

Ik kan het nog horen in mijn eigen hoofd, al die jaren:“Als ik maar goed voor mijn werk zorg, zorg ik toch ook goed voor hen?”

“Ik red mezelf wel, was jarenlang mijn overtuiging.”

"Hard werken, hard ontspannen van kaal naar kammen"

Een overtuiging die zo waar voelde. Een overtuiging waarin ik mezelf kon verschuilen. En het was niet oneerlijk bedoeld, het kwam uit volle overtuiging.

Maar het wás en is een vlucht.

Een manier om niet te hoeven voelen hoe spannend het eigenlijk is om echt te verbinden. Om er helemaal te zijn:

Zonder plan.

Zonder prestatie.

Zonder doel.

Daarom is dit voor mij de sleutel geworden: vertragen. Niet als trucje. Niet als mooie woord in één van mijn programma's. Maar als iets wat ik zelf heb te oefenen, elke dag opnieuw.

Vertragen om écht aanwezig te zijn. Om Twan te zijn – niet de trainer, coach, de vertrouwenspersoon – maar gewoon Twan. De partner van, de vader van.

Gewoon een mooi mens.

Ik schrijf dit niet om mezelf te verontschuldigen. Ik schrijf het omdat ik denk dat ik niet de enige ben. Omdat ik vermoed dat er velen zijn die dit herkennen.

Die ook kunnen verdwalen in het harde werken, het willen oplossen, het helpen van anderen  en het ondertussen spannend vinden om écht dichtbij te zijn als het eigen thema’s betreft.

Zonder iets op te lossen voor zichzelf en de ander.

Zonder iets echt te fixen.

Gewoon aanwezig zijn!

Ik gun het mezelf om daarin te groeien. Ik gun het mijn gezin.

En ik gun het eigenlijk iedereen. Want hoe vaak hebben we het niet over verbinding, over liefde, over menselijkheid, terwijl we rennen? Terwijl we druk zijn met presteren, zelfs met het presteren in “goed zorgen voor anderen”?

Hoe vaak verstoppen we ons achter die rol?

Dit is mijn uitnodiging. Aan mezelf en aan jou die dit leest. Om te kijken waar jouw sleutel ligt. Misschien is het voor jou ook vertragen. Misschien iets anders.

Maar altijd eerlijk.

Altijd dichtbij.

Ik ga overigens ook alleen nog schrijven als het klopt. Zonder de verpakking. Zonder de coach taal. Alleen als het echt Twan is. Voor mezelf. En voor wie er iets aan heeft, al doet dat er eigenlijk niet eens toe.

O ja, en mocht je m ij zine vervallen in oude patronen, dan bij deze de uitdaging om mij die spiegel; voor te houden.

“Moed betekent niet alles alleen willen dragen, maar juist de kracht vinden om hulp te vragen wanneer het nodig is.”

#verbinding #vertragen #thuiszijn